Heerenveen, donderdag 3 september: Helaas…….., doordat er in de ziekenhuizen geen Wifi was lukte het mij niet om na onze aankomst in Remagen berichten te plaatsen, maar de meesten van onze volgers zullen het al weten, voor mij (Piet) is de tocht naar Rome over en uit en zit ik weer thuis op de Praam. Wat is er gebeurd!

Dag 6, zaterdag 29 augustus: Remagen. Nadat we gisteravond gezellig en lekker hadden gegeten zijn we rustig naar ons logeeradres gelopen. Bij het restaurant ben ik naar het toilet geweest en merkte al dat het plassen moeilijk ging. Eigenaardige, want ik had die dag en de dagen daarvoor geen probleem. Bij ons pension aangekomen maakten we ons op voor de nacht en ben nog een aantal keren naar het toilet geweest waarbij het steeds minder ging. Om 23:30 heb ik John wakker gemaakt en gezegd dat ik goed in de problemen zat en dat ik naar een ziekenhuis wilde. Omdat er geen Wifi was hebben we eerst via 112 geprobeerd een taxi te krijgen. Maar de taxi die we doorkregen zat 40 km verder. John heeft toen de pensionhoudster gewekt en van haar kreeg hij een mapje met informatie over Remagen en daarin een telefoon van een taxibedrijf aldaar. Gebeld en binnen 10 minuten was de taxi er en bracht ons naar de Eerste Hulp van Krankenhaus Maria Stern in Remagen. Ben daar direct onderzocht en men heeft een katheter aangebracht. Vijf minuten later was er 1600 cc afgetapt en voelde ik mij bevrijd. Ben daar toen opgenomen voor verdere behandeling en John is om 2:00 weer naar het pension gewandeld en lag ongeveer 3:00 weer in zijn bed. Vanmorgen tegen de middag is de katheter er uitgehaald en zei de zaalarts dat ik veel moest drinken en als het plassen goed ging ik morgen wel weer op de fiets mijn reis kon vervolgen. Wel gaf hij mij de raad mee onderweg goed te drinken. Piet blij en John blij een we maakten weer plannen. Helaas liep het anders. Na een paar uren kreeg ik weer problemen en heb dat gelijk gemeld. Men heeft toen overleg gehad en wilden dat ik naar Krankenhaus Maria Hilf in Bad Neuenahr ging, waar men een afdeling Urologie heeft. John niet te bereiken, was aan het fietsen in de omgeving en ik met de ambulance naar het 16 km verderop gelegen Ziekenhuis. Ben daar weer onderzocht en kreeg toen te horen dat de katheter te snel was verwijderd en opnieuw moest worden aangebracht. In eerste instantie wilde men dat ik met een taxi naar mijn logeeradres ging en dan maandag voor controle terug kwam. Leek mij niet handig om met een katheter in de hand naar een restaurant te gaan en om daar dan twee dagen op een klein kamertje te zitten leek mij ook niks. Heb dus aangedrongen op een opname., wat gelukkig is gelukt. Heb daarna contact met John gehad en hem verteld dat mijn verder gaan nu wel erg onzeker is. We hebben afgesproken dat hij de volgende dag met een taxi of op de fiets langs zou komen en dat ik dan waarschijnlijk ook iets meer wist. We hadden vrijdagavond het eerste stuk van de tocht geëvalueerd en afspraken gemaakt over hoe verder en hadden er beiden nog heel veel zin in. Dus begrijpelijk dat we beiden wat in mineur zaten. John heeft 's avonds , toen hij op de boulevard een pizza zat te eten, nog even gebeld.

Dag 07, zondag 30 augustus: Vannacht prima geslapen en om even voor 7:00 kwam de zuster langs voor de gebruikelijk handelingen en even later werd het ontbijt gebracht. Ik lig op kamer 300 op de 3e verdieping, afdeling Urologie. Mijn kamergenoot is Dieter, een Duitse man, iets jonger dan ik en het wel interessant vindt met een Hollander als kamergenoot en veel wil praten,. Door mij moeilijk is te verstaan, maar wel gezelliger dan alleen. Halverwege de morgen kwam "Chefarzt Dr. Herbert Griesbaum van Urologie" langs en heeft mij een en ander verteld en uitgelegd. Hij gaf aan dat ik de volgende morgen werd onderzocht en dat dan waarschijnlijk de katheter eruit ging. Kan ik daarna weer plassen dan zonder, maar lukt het niet dan werd ik met een reiskatheter ontslagen. Hij adviseerde mij thuis naar een Euroloog te gaan en me te laten behandelen. Verder fietsen vond hij onverantwoord en was hetvragen om problemen. Duidelijk! John kwam op het eind van de morgen langs. Hij was op de fiets langs de Rijn naar Krips gereden en vandaar via het “radpad” naar Bad Neuenahr. Binnen is het niet te merken, maar volgens hem is het buiten tegen de 30 graden. Hij vroeg hoe het er mee ging en wat de dokter had gezegd en kwam daarna al vrij snel met de mededeling dat hij wel verder wilde fietsen. Ik heb hem gezegd dat ik dat begreep en dat ik in zijn plaats waarschijnlijk het zelfde had gedaan. We hebben toen alles doorgenomen: hij monteert de stuurtashouder van mijn fiets op die van hem en kan dan de tocht vervolgen op de Reitsma reisboekjes dit boven op het tasje in de kaarthouder kunnen. Afgesproken dat hij morgenvroeg vertrekt met in principe als reisdoel ROME. Ook zal hij alvast voor mij, voor maandag op dinsdag, een kamer reserveren in hotel Pinger te Remagen, waar John nu ook verblijft en waar dan ook mijn spullen en fiets staan. Ik bel maandag de ANWB en regel mijn reis naar huis terug. Met gemengde gevoelens over en weer en een brok in mijn de keel afscheid van elkaar genomen en heb hem een hele fijne reis toegewenst.. Jammer...... had me zeer verheugd op de reis, maar vind het heel moedig dat John door gaat! Maar.............., hiermee was John voor mij nog niet uit het zicht. Zo'n 10 minuten later belde hij mij en vertelde dat hij de cijferslotkabel niet los kon krijgen en of ik wist hoe het moest. Ik vertelde hem dat de code 4045 was tussen de streepjes en dat het dan moest het lukken. Tien minuten later belde hij weer, het lukt niet! Ik mijn broek aan en met mijn urinezak naar beneden. Ook mij lukte het niet. Goede raad was duur, wat nou! Bij de receptie vragen, mijn kamergenoot, maar niemand wist een oplossing. Plotseling was er iemand die vertelde dat de ambulancedienst altijd een kniptang in de auto had. John was eerst maar een broodje gaan eten in de kantine en ik ben naar de ambulance dienst gegaan waar al iemand van het probleem op de hoogte was en is met mij naar de fiets gegaan. Even later stond ik bij John met de los geknipte kabel in de hand en met de fiets voor de kantinedeur. Toen we weer uitgebreid afscheid genomen. Heb daarna nog maar eens de ANWB alarmdienst gebeld en hun van e.a. op de hoogte gebracht en dat ik in principe dinsdag naar Heerenveen wil worden gebracht.

Dag 08, maandag 31 augustus: Vanmorgen weer vroeg wakker, om even voor 7:00 kwamen de zusters langs en vlak daarna werd het ontbijt gebracht. Vannacht slecht geslapen. Mijn kamergenoot lag ontzettend te snurken. Heb om even voor 24:00 een zuster opgezocht en kreeg van haar een paar kneedbare oordopjes. Dat was een uitkomst en heb daarna prima geslapen. Om ongeveer 9:00 is de katheter verwijderd en na mijn eerste plas heb ik een onderzoek gehad. Er werd mij weer nadrukkelijk gezegd niet verder te fietsen, maar naar huis te gaan. Afgesproken dat ik tot de namiddag ik het ziekenhuis zou blijven. Gelukkig ging het de rest van de dag goed en nadat de papieren naar de ANWB zijn gemaild ben ik uit het ziekenhuis ontslagen en ben ik met de taxi naar mijn hotel in Remagen gegaan.. ’s Avonds belde men van ANWB dat de volgende morgen 9:00 er een taxi-bus zou zijn en dat die mij met de fiets en bagage naar huis zou brengen.

Dag 9: dinsdag 1 augustus: Om even voor 9:00 stond het taxibusje voor het hotel. De fiets en tassen in de auto en op weg naar Heerenveen. Om ongeveer 14:00 was ik weer thuis. Einede reis naar Rome.

Hoe gaat het met John. John is maandag 31 augustus vanuit het hotel in Remagen vertrokken en heeft op het eind van de middag een overnachting gevonden in Bingen. Dinsdag 1 september van Bingen naar Osthofen en woensdag 2 september van Osthofen naar Bruchsal. Totaal zo’n 282 km. De route viel John eigenlijk wat tegen. Vrij saai en ook de route volgen via de routeomschrijving in het Reitsma boekje was lastig en hij heeft ook veel moeten zoeken. Gisteravond heb ik nog contact met hem gehad en gaf hij aan ook de gezelligheid van het samen rijden te missen en dat hij waarschijnlijk de komende dagen via een andere route terug rijdt naar huis.